Η έμπνευση της ημέρας (Τετάρτη 07-08-2019)

Σαν σήμερα το 1948 γεννήθηκε ο Αντώνης Βαρδής και εμείς ακούμε το “Φεύγω”, ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του, με τη φωνή της Χάρις Αλεξίου.

Ο Αντώνης Βαρδής γεννήθηκε στο Μοσχάτο στην οδό Κανάρη. Σε ηλικία 6 ετών γνώρισε τον Τσιτσάνη, τον Παπαιωάννου, τον Ζαμπέτα και την Ρένα Ντάλια στο «Φαληρικό» όπου και τραγούδησε για πρώτη φορά. Για βιοποριστικούς λόγους o Αντώνης Βαρδής το 1954 δούλεψε δίπλα στον συνθέτη και δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Μανώλη Χιώτη, στη «Γωνιά της Αθήνας» στην Πλάκα. Εργάστηκε σε ψιλικατζίδικο, χρωματοπωλείο, βενζινάδικο, σε οικοδομή σαν βοηθός υδραυλικού και ως ναυτικός. Στο τέλος του 1965 σε ηλικία 17 ετών, μαζί με φίλους του δημιούργησε το συγκρότημα «VIKINGS».

Από το 1969, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ξεκίνησε να εργάζεται ως κιθαρίστας σε μπουάτ στην Πλάκα, αρχικά με τον Δήμο Μούτση και τον Μανώλη Μητσιά. Εμφανιζόταν στις μπουάτ μέχρι το 1981 ενώ παράλληλα συμμετείχε ως μουσικός σε ηχογραφήσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικούς συνθέτες τόσο του έντεχνου όπως ο Γιάννης Σπανός και ο Μάνος Λοΐζος, όσο και του λαϊκού όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης.

Παράλληλα ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, τα οποία όμως δεν ηχογραφούσε. Το 1973 πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού και κέρδισε το δεύτερο βραβείο σύνθεσης. Το τραγούδι, “Πόσο πολύ σε αγάπησα” σε στίχους του Κώστα Νεστορίδη το ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας και από εκεί ξεκίνησε η σοβαρή επαγγελματική ενασχόληση του Βαρδή με τη σύνθεση.

Στην πολύχρονη πορεία του συνεργάστηκε με πολύ μεγάλα ονόματα της μουσικής και μας χάρισε πολλά όμορφα τραγούδια γεμάτα συναίσθημα που γνώρισαν τεράστια επιτυχία.

Το 2013 ο Αντώνης Βαρδής διαγνώστηκε με καρκινικό όγκο στο κεφάλι και ξεκίνησε αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή. Απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2014 στο Νοσοκομείο Υγεία.

Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα,
τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια
κι αυτό τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Τώρα ο ουρανός δε με φοβίζει όσο κι αν βρέχει,
τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα δεν έχει,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Φεύγω, φεύγω και παίρνω την καρδιά μου,
κι ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω, φεύγω.

Φεύγω, κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια,
αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω, φεύγω,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Δεν το αντέχω να βουλιάζω μες στο ψέμα,
τώρα κατάλαβα πως ήμουν ένα δέμα,
φεύγω, τώρα φεύγω.

θέλω να ζήσω τη ζωή μου έξω απ’ τα μέτρα,
τώρα που σκλήρυνε η καρδιά μου σαν την πέτρα,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Τώρα ο κόσμος και οι φωνές δε με τρομάζουν,
τώρα τα χέρια μου ένα σύνθημα χαράζουν,
φεύγω, τώρα φεύγω, φεύγω, τώρα φεύγω.