Η έμπνευση της ημέρας (Πέμπτη 20-06-2019)

Καλημέρα! Στη σημερινή έμπνευση της ημέρας ακούμε το τραγούδι “Τι με κοιτάς”, του Σπύρου Γραμμένου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.

Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητά τους ή τη συμμετοχή τους σε μία ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα. Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων καθιερώθηκε για πρώτη φορά με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 4 Δεκεμβρίου του 2000 και πρωτογιορτάσθηκε στις 20 Ιουνίου 2001, με αφορμή τα 50 χρόνια από την υπογραφή της «Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων».

Η Συνθήκη αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη σύσταση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η οποία ήταν επιφορτισμένη να βοηθήσει στη μετεγκατάσταση των 1,2 εκατομμυρίων Ευρωπαίων που είχαν μείνει άστεγοι εξαιτίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Από την ίδρυσή της έως σήμερα, η Ύπατη Αρμοστεία προστατεύει τα δικαιώματα και παρέχει ουσιαστική βοήθεια σε πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, εκτοπισμένους στο εσωτερικό της χώρας τους και ανιθαγενείς. Έχει βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους να ξαναρχίσουν επιτυχώς τη ζωή τους κι έχει τιμηθεί δύο φορές με το Νόμπελ Ειρήνης, το 1954 και το 1981.

Ο πόλεμος, η βία και οι διώξεις παγκοσμίως αναγκάζουν περισσότερους ανθρώπους από ποτέ να εκτοπιστούν από τις εστίες τους, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουνίου 2017. Το 2016, υπήρχαν 65,6 εκατομμύρια αναγκαστικά εκτοπισμένοι παγκοσμίως, σχεδόν 300.000 περισσότεροι από την προηγούμενη χρονιά. Από αυτούς, τα 22,5 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες, τα 40,3 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένοι (Συρία, Ιράκ) και 2,8 εκατομμύρια οι αιτούντες άσυλο.

(Πηγή: www.sansimera.gr)

Τι με κοιτάς;
Δεν με γνωρίζεις;
Είμαι εγώ που τη ζωή μου την ορίζεις

Εγώ που πέθανα στα καταφύγια
Που βρήκα θάνατο μια μέρα ακαριαίο
Που ένιωσα πείνα στη ζωή μου την επίγεια
Εγώ που πνίγηκα μια νύχτα στο αιγαίο

Τι με κοιτάς; Μ’ αυτά τα μάτια
Είμαι εγώ που σου γκρεμίζω τα παλάτια

Εγώ που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου τα βράδια
Να σου ζητάω αγκαλιές και τρυφερότητα
Που όσο ζούσα δεν τα χάρηκα τα χάδια
Μα έγινα πρώτο θέμα στην επικαιρότητα

Τι με κοιτάς; Τι με λυπάσαι;
Είμαι εκείνο που δεν θέλεις να θυμάσαι

Ήμουν στη Σμύρνη όταν πηδάγανε στα πλοία
σε ένα υπόγειο στο Ιράκ όταν γκρεμίστηκε
τριών χρονών με βομβαρδίσαν στη Συρία
στο Βελιγράδι έγινα στάχτη που σκορπίστηκε

Μη με κοιτάς ζητώ συγγνώμη
Δε μου ζητήσαν ούτε μια φορά τη γνώμη

Δεν με ρωτήσανε να γεννηθώ αν θέλω
Ούτε αν θέλω να με δείξουν στις ειδήσεις
Απ’ την ανατολή έτυχε να ανατέλλω
Και έτσι να δύσω σε κάποια γωνιά της δύσης