Η έμπνευση της ημέρας (Παρασκευή 27-7-2018)

Καλημέρα! Σήμερα ακούμε 10 αγαπημένα τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου και της ευχόμαστε χρόνια πολλά και καλά!

Η Αγλαΐα Δημητριάδη (μικρότερη αδερφή της Μαρίας Δημητριάδη), όπως ήταν το πραγματικό της όνομα πριν την ξαναβαφτίσει ο Νίκος Γκάτσος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα το 1953, με το μικρόβιο του τραγουδιού να υπάρχει από μικρή ηλικία. Στα 16 της, θα τραγουδήσει τα θρυλικά «Σαν με κοιτάς» και «Ένα καλοκαίρι», του Γιάννη Σπανού για το σάουντρακ της ταινίας “Εκείνο το καλοκαίρι” με την Έλενα Ναθαναήλ και τον Λάκη Κομνηνό. Τη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Νίκο Μαμαγκάκη, τον Γιάννη Σπανό, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Διονύση Σαββόπουλο κ.α.

Το 1981 συμμετέχει στα “Αντάρτικα” του Θάνου Μικρούτσικου και λίγο αργότερα γνωρίζει τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και “Η μέρα μιας Μαίρης” έρχεται για να γνωρίσει τεράστια επιτυχία.
Το 1984, γράφει στίχους και μουσική και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους με την κυκλοφορία της “Νυχτερινής εκπομπής” που ήταν χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της Μάνου.

“Μανούλα μου, μαινάδα
δεν είμαι μαρμελάδα
στη γυάλα να μέ κλείνεις
στις φίλες σου να δίνεις”

(Απόσπασμά από το “Μαμά” – 1986)

Ακολούθησαν πολλές συμμετοχές ως ερμηνεύτρια σε δίσκους μεγάλων δημιουργών αλλά και προσωπικοί δίσκοι με μεγάλες επιτυχίες που τις ακούμε μέχρι και σήμερα (“Σαν Αφροδίτη”,
“Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό”, “Καιρός για δύο” κ.α.)

Ίσως η πιο ιδιαίτερη τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια της γενιάς της. Ευαίσθητη, απρόβλεπτη, ανένταχτη, τρυφερή αλλά και αυτοσαρκαστική. Με στίχους γλαφυρούς και με εξαιρετικές περιγραφές που μεταφέρουν τον ακροατή μέσα στο τραγούδι, που μοίαζει να ζωντανεύει, με την ερμηνεία της Μάνου.

“Το φως του φεγγαριού
σπασμένο απ’ τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένιες σερπαντίνες
το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες στη νύχτα

Κουράστηκα της λέει καληνύχτα
το χέρι της γλιστράει μηχανικά
στο στήθος στο λαιμό του στα μαλλιά
φρόνιμα λέει αυτός και τη φιλάει γυρνάει στο πλάι

Η ανάσα του σιγά σιγά βαραίνει
και `κεινη τον ακούει και σωπαίνει
όμως απόψε πάλι δε νυστάζει
και λύνει τ’ άλογό της και καλπάζει”

(απόσπασμά από “Το Μήλο” – 1990)