Γιώργος Μίχας – Με παρτενέρ τη Σελήνη | Νέο Άλμπουμ

Ο Γιώργος Μίχας επιστρέφει, μετά από μια αναγκαστική και συνάμα δημιουργική πολύχρονη απουσία, με μια χούφτα 12 καινούργιων τραγουδιών, σε παραγωγή του Σωκράτη Μάλαμα, ο οποίος ερμηνεύει και πολλά από αυτά.

Η ενότητα με τίτλο Με παρτενέρ τη Σελήνη είναι ο τελευταίος σταθμός μιας πολυτάραχης και πολύχρονης καλλιτεχνικής διαδρομής τεσσάρων και πλέον δεκαετιών όπου διαφορετικά μουσικά ρεύματα συναντιούνται και τα λένε σαν παλιά καλά φιλαράκια. Καμία δέσμευση σε φόρμες και στυλ, μόνο αγάπη για τις μουσικές της καρδιάς και τη μαγεία του λόγου.

Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης ερμηνεύοντας: η Ιουλία Καραπατάκη, η Τζώρτζια Κεφαλά, η Βασιλική Διαλυνά και ο Πέτρος Μάλαμας.

Ο Σωκράτης Μάλαμας λέει για τα τραγούδια του άλμπουμ Με παρτενέρ τη Σελήνη: «Άκουσα τα τραγούδια του κυρίου Γιώργου Μίχα και θυμήθηκα τα λόγια του Νίκου Καρούζου: “Η τέχνη είναι σαν ελιγμός ευτυχίας, ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι”. Έτσι αποφάσισα να αναλάβω την παραγωγή αυτής της εργασίας. Καλή σας ακρόαση».

Ο Γιώργος Μίχας μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του για τη διαδρομή ως την άνοιξη του 2023 και την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ:
«Πίσω στη δεκαετία του ’80, όλα μοιάζαν τρελά, όλα στο κόκκινο. Το συγκρότημα Σαμποτάζ και το πανκ αγκαλιά με την ψυχεδέλεια, επεισοδιακές συναυλίες, κλεφτοπόλεμοι με την αστυνομία, πικρόγλυκα και θορυβώδη μικρά και μεγάλα live σε μαγαζιά, μουσικές σκηνές και δημόσιους χώρους μαζί με γνωστά σχήματα της εποχής όπως ήταν οι Last Drive, ο Παύλος Σιδηρόπουλος με τους Απροσάρμοστους, τα Αρνάκια, η Λευκή Συμφωνία και άλλα. Προτάσεις για δίσκους σε Ελλάδα και Αμερική και άρνηση για εμπορευματοποίηση του πάθους.

Ουτοπίες, αδιέξοδα, απώλειες φίλων, σχέσεων και ονείρων.
Σιωπή και κατέβασμα των ρολών για κάμποσα από τα επόμενα χρόνια.
Ρεμπέτικο και κλαρίνα επαναστατούν μες στα κύτταρα, ξυπνούν και θυμούνται, ζητάνε το μερτικό τους, όλα τελειώνουν κι όλα αρχίζουν ξανά.

Παυσίλυπα είναι τα τραγούδια κι εμείς πληγές που ανοιγοκλείνουμε σαν πόρτες ξεκλείδωτες που τις χορεύει ο αέρας.

Δεκαετία του ’90, αποχής συνέχεια, εμπλοκή με το ντιτζεϊλίκι, το ραδιόφωνο και τις μουσικές εκπομπές, απεγνωσμένη προσπάθεια αποτοξίνωσης από το ντελίριο και το σαράκι της τραγουδοποιίας.

Τέλος της δεκαετίας κι ο δρόμος … βγάζει στον δρόμο ξανά. Ο πρώτος δίσκος.
Τα χρόνια που πέρασαν μοιάζουν ανήμπορα να σβήσουν τους ήλιους.
Τα χρώματα ξεχύθηκαν άτσαλα στο γκρίζο τοπίο κι ο άδηλος τόπος, αίφνης, ξεπρόβαλε από το πουθενά…

Στο στούντιο, σκανδαλιές με αγαπημένους αοιδούς όπως η Θεοδοσία Τσάτσου, η Σωτηρία Λεονάρδου, η Χάρις Αλεξίου, ο Λάμπρος Καρελάς και η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ηχογραφήσεις τραγουδιών όπως τα “Στη Θάλασσα”, “Πού να ‘σαι τώρα”, “Σε θέλω” και “Έτσι ξαφνικά” με τη Θεοδοσία, “Σαν ένα αγρίμι” με τη Σωτηρία, “Με βρήκε πάλι η νύχτα να γυρνώ” με τον Λάμπρο και “Αχ και να σ’ είχα εδώ” με τη Χαρούλα, κομμάτια που κυριολεκτικά αγαπήθηκαν όσο λίγα.

Μα η ζωή είναι μαριόλα κι αν εσύ είσαι μποέμ τόσο αυτή σου λέει ζετέμ και σου στέλνει και τοτέμ για να προσκυνήσεις, κι αν εσύ της πεις το δεν, σε πετάει στο τερέν κι αρχινάς απ΄ το μηδέν, μέχρι να τα φτύσεις.

Τα εύκολα ως διά μαγείας γίναν δύσκολα κι έτσι, ανάγκες οικογενειακές και προσωπικές, άλλαξαν για άλλη μια φορά το σχέδιο και τα πλάνα…

Οι ζωντανές ρεμπετορόκ εμφανίσεις και τα μαγικά συμβάντα στα live που ακολούθησαν, όχι μόνο κράτησαν τη φλόγα ζωντανή, αλλά τη φούντωσαν κιόλας. Κόντρα στην κόντρα φτιάχνουν τα σκαριά και κάπως έτσι φθάσαμε στο σήμερα, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια επαφή, δυο άγνωστοι που σα να γνωρίζονταν απ’ την αυγή του κόσμου, δυο στάλες από το ίδιο αλάνικο κύμα στη μέση του ωκεανού, συνταξιδιώτες του Καββαδία, του Μάρκου και του Μπωντλέρ, να ψάχνουν χνάρια των θεών σ΄ αυγερινούς που έχουνε σβήσει, σε κολοσσούς που έχουν χαθεί και στα τραγούδια που θυμούνται, όλα όσα ξεχάσαμε, εγώ κι εσύ…»