Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν…

Αν υπήρχε επίτιμο μέλος στην οικογένειά μας, αυτός μάλλον θα ήταν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – φαντάζομαι το ίδιο σκέφτονται πολλοί από το πρωί της Δευτέρας. Γιατί νομίζω πως ήταν το μουσικό σημείο συνάντησης και των τεσσάρων μας και ήταν πάντα εκεί. Στα ταξίδια με το αυτοκίνητο που έπαιζε πάντα το «Διδυμότειχο Blues», στο ραδιόφωνο στο σπίτι που δυνάμωνε λίγο παραπάνω, στo «Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές» που έκανε δώρο ο μπαμπάς μου στη μαμά μου και σχεδόν έλιωσε μέσα στο cd player, στις πρώτες οικογενειακές συναυλίες, στις πρώτες εφηβικές και ενήλικες συναυλίες, ακόμα και στις παιδικές παραστάσεις της μικρής μου αδερφής. Σ’ ένα αντιπολεμικό συλλαλητήριο νομίζω για το Ιρακ που χαιρέταγε κάποιο Μάνο στο πλήθος (τον Ξυδού πιθανότατα) και ο μπαμπάς μου έκανε πλάκα ότι χαιρετάει αυτόν. Στα καλοκαιρινά βράδια των εξετάσεων που ανακάλυψα ένα σταθμό που έπαιζε το «Πόσο σε θέλω», στη βραδινή του λίστα και ξενυχτούσα με το walkman και τα ακουστικά κάτω απ’ το σεντόνι για να το ξανακούσω. Και που πάντα περίμενες το τέλος της συναυλίας για να το ουρλιάξεις προς πάσα κατεύθυνση και ενδιαφερόμενο. Της συναυλίας που καλούσε τον κόσμο να έρθει να κάτσει γύρω απ’ τη σκηνή για να περάσουν όλοι καλύτερα.

Και έτσι ένα πρωινό Δευτέρας έρχεται μήνυμα «πέθανε ο Μαχαιρίτσας». Και συνειδητοποιείς ότι όλα τα σταθερά σημεία στη ζωή σου που έχουν από πίσω έναν άνθρωπο μπορεί να πάψουν από μία στιγμή στην άλλη. Ότι όλοι είμαστε φθαρτοί, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, πεθαίνουμε. Και ίσως αυτό μας τρομάζει περισσότερο απ’ όλα. Γιατί ο Μαχαιρίτσας δεν ήταν άρρωστος, δεν νοσηλευόταν, δεν κυκλοφορούσαν φήμες για την υγεία του, ετοιμαζόταν για μια τεράστια συναυλία στο Ηρώδειο για την οποία κατά πάσα πιθανότητα είχες εισιτήριο. Και γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, η Μοίρα γελά. Και γιατί δεν περίμενες ότι ο Λαυρέντης θα φύγει. Όπως τα τραγούδια του, τα οποία μπορεί να είχες βαρεθεί λιγάκι, πίστευες ότι θα είναι πάντα εκεί στο background με την κιθάρα και τη βραχνή φωνή.

Δεν είμαι η αρμόδια να κρίνω ούτε το έργο του ούτε να μιλήσω για το χαρακτήρα του γιατί ούτε μουσικολόγος είμαι, ούτε τον γνώριζα πέρα από μερικά ωραία λόγια που μου είχε πει στην δημοσιογραφική πρόβα μιας ωραίας παράστασης που είχε φτιάξει πριν μερικά χρόνια. Όμως νιώθω την ανάγκη να πω ένα αντίο στη μουσική συντροφιά των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, ένα συγγνώμη για όλα τα ωχαδερφιστικά «έλα μωρέ 800 φορές τον έχουμε δει τον Μαχαιρίτσα, τον βλέπουμε του χρόνου πάλι» – που δεν θα τον δούμε – και ένα ευχαριστώ για όλα αυτά τα τραγούδια που μου έλεγε η μαμά μου και πλέον λέω κι εγώ στο γιο μου, στον οποίο όταν ρωτάει ποιος είναι ο κύριος που τραγουδάει, θα του λέμε για έναν καλό φίλο που μας χάρισε υπέροχα τραγούδια.

Απ’ όλους εμάς καλό ταξίδι!

Ελένη Λαμπράκη